Język migowy jest najważniejszym elementem kultury i życia codziennego osób głuchych.Każdy język jest na swój sposób charakterystyczny, inny i piękny. Jest niematerialnym dziedzictwem kulturowym określonych grup ludzi. Jednym ze sposobów wyrażenia piękna danego języka jest poezja. W języku migowym poezja ma zupełnie inny charakter. W Polsce słowo “poezja” kojarzy się z wierszami czy utworem lirycznym. W wielu przypadkach polskich utworów znajdujemy rymy (dokładne lub niedokładne), ale są także “wiersze białe” – bez rymów, zachowujące jednak estetykę i piękno tego języka. Jak bardzo się różni polska poezja od poezji miganej? Wyobraźmy sobie, że tłumaczymy wiersz w języku polskim na język migowy. Jeśli jest to wiersz rymowany, to w tym momencie on je traci. To zupełnie tak samo, jakbyśmy wiersze z języka angielskiego tłumaczyli dosłownie na język polski, nie szukając rymów. Jeśli byśmy chcieli zachować rym, to pojawia się kolejny problem – język migowy nie jest językiem fonicznym, więc niemożliwym jest szukać brzmiących tak samo (lub podobnie) końcówek słów. A co z pięknem i estetyką języka? Czy można go “przekazać” w języku migowym?
Trochę o poezji dla osób niesłyszących.